Daar lig je dan. Roerloos op straat en niet wetende wat er precies gebeurd is. Ik wilde de rolstoel uit de bus halen om de accu’s op te laden voor de volgende dag. Maar dit liep even anders dan gedacht. Ik ben met de rolstoel en al uit de bus gevallen, omdat de uitrij-beveiliging van de rolstoellift niet werkte. Als ik naar achter rij kom ik op het plateau tegen een klep aan en die klep moet er voorzorgen dat ik niet verder kan rijden. Zo voorkom je dat iemand te ver rijdt en uit de bus kan vallen. Bij mij werkte die dus niet en ik viel met de rolstoel achter uit de bus. Ik weet niet alles meer omdat ik een tijdje bewusteloos ben geweest, maar weet nog wel dat het mis ging en ik nog riep “Sylvia, Sylvia dit gaat niet goed”. Daarna was het een zwart gat, totdat ik tegen het hoofd van de buurman aankeek die vroeg waar ik pijn had.  En ik had pijn. In mijn nek, rug, ellebogen en mijn hoofd. Ik hoorde half dat de buurvrouw 112 aan de lijn had en de situatie aan het uitleggen was. En ik kon alleen maar denken wat nu weer en wat is er gebeurd.

Na een kwartier ongeveer was de ambulance er en die hebben de eerste checks gedaan. Was niet bij de tijd en plaats en had best wel wat pijn. Dat liet ik niet echt merken, want ik hoopte dat ik snel weer naar binnen kon en ik zodoende niet mee hoefde naar het ziekenhuis. Ik zag de bui alweer hangen. Maar bij het voelen aan mijn nek en rug was het toch wel duidelijk dat er mogelijk iets goed mis zou kunnen zijn. Met een schep brancard, op een vacuümmatras en met een nekkraag werd ik in de ambulance geladen. Daar kreeg ik gelijk pijnstilling en werd verder stabiliseert.  Na een tijdje kreeg ik weer herinneringen terug en wist ook weer welke dag het was en wist ik duidelijk te benoemen wie Freek is en waar ik geboren ben.

In het ziekenhuis in Doetinchem werd er een scan van mijn nek en hoofd gemaakt en van de rechter elleboog een röntgenfoto.  Gelukkig bleek dat ik er geen ernstig letsel had,  alleen flinke kneuzingen en schaafwonden. Na een kop koffie mocht ik weer naar huis. Ik was blij dat ik weer in mijn bed kon gaan liggen. Het leek wel over ik overreden was door een vrachtwagen. Dat zou morgen nog wel erger worden zeiden ze in het ziekenhuis.

Thuis had ik gelukkig gelijk gezelschap van twee pluizenbollen die even kwamen checken waarom baasje zo vreemd deed en kreunde. Al met al is het allemaal goed afgelopen en heb ik geluk gehad bij een ongeluk. De lift van de rolstoelbus wordt nagekeken als mede de rolstoel, zodat we snel en vooral weer veilig op pad kunnen.

Nu lichamelijk nog herstellen en dan gaan we weer vrolijk verder met ons leven.