Na de diagnose amyotrofische laterale sclerose (ALS) in oktober vorig jaar wil je zoveel mogelijk herinneringen maken. Ik heb er een aantal gemaakt en vandaag was er nog zo’n één. Mijn zoon Djamiro is lid van de de jeugbrandweer Zutphen en hij had vandaag een open dag.  Ik was eigenlijk best wel moe en nog aardig brak van de val van afgelopen week. Ik wilde hoe dan ook gaan, als kost het me weer een dag om helemaal bij te komen. Samen met Syliva en (bonus)schoonzoon Daniel vertrokken we naar Zutphen. Het was heerlijk zomerweer en kreeg daardoor meer energie. Hoe warmer het is, hoe beter mijn spieren het doen.

Op het terrein van de brandweer zag ik Djamiro. Stoer als een echte brandweerman kwam hij naar ons toegelopen. Verrast dat papa, Sylvia en Daniel er waren. Woow, dacht ik bij mezelf, wat wordt hij groot en wat ziet hij er stoer uit zo in zo’n brandweerpak. Mmm, die gaat straks nog menig meisjes-harten sneller laten kloppen.

Na wat rond te hebben gekeken en een demonstratie te hebben gezien hoe de brandweer een slachtoffer uit een auto knipt, was Djamiro aan de beurt. Er was een gebouwbrand en Djamiro moest gered worden vanaf een balkon, omdat zijn vluchtweg zogenaamd geblokkeerd was. Geweldig om te zien hoe de jeugd het deed als echte brandweermannen/vrouwen. Ik stond er als trotse vader en ik had het best moeilijk mee. Djamiro merkte er niet veel van, maar mijn gedachten gingen als snel in de richting van: hoe vaak zal ik dit nog meemaken en zie ik hem ooit als echte brandweerman. Dat maakt zulke dagen best wel moeilijk, maar aan de andere kant genoot ik ook zichtbaar van hem. Mijn eigen vlees en bloed die het zo goed doet, ondanks de ziekte van zijn vader. Opgeven is geen optie, niet voor hem en zeker ook nog niet voor mij. Herinneringen maken is nu wat telt en zoveel mogelijk. Dat heb ik weer gedaan vandaag. Moe en voldaan ging ik naar huis en zeker van plan om nog veel meer herinneringen te gaan maken. Groot, maar ook de kleine!